31.12.09

Στρώσ’ το τραπέζι σου για δυο



"Για πες μου λοιπόν, εσύ από πότε έχεις να μαγειρέψεις για πρόσωπο που σ’ενδιαφέρει ιδιαιτέρως;" με ρώτησε η φίλη μου η Φαίδρα.

Νωρίτερα υπερασπιζόμουν τον έρωτα και τις αληθινές σχέσεις ως πιθανή εκδοχή ακόμα και στα μεταμοντέρνα και μοναχικά 00ies όμως, ήταν μάταιο όσο και να προσπάθησα να θυμίσω σ’εκείνη αλλά και στην υπόλοιπη παρέα ότι έχω το πιο ανοιχτό σπίτι απ’όλους και η προσωπική μου ζωή παρουσιάζει την πιο έντονη κινητικότητα απ’όλων των υπολοίπων που παριστάνουν τους σκληρούς.

"Άστ’αυτά", επέμενε. "Δεν σε ρώτησα πόσους κοιμίζεις στο σπίτι σου αλλά πόσες ταϊζεις εσύ ο ίδια, μαγειρεύοντας εσύ ο ίδια γιαυτούς, στρώνοντας ένα ωραίο τραπέζι κι ανάβοντας τα άπειρα κεριά που ανάβεις όταν μαγειρεύεις για μας…".

Σε μια εποχή που τα διάφορα στάδια της γνωριμίας με τους άλλους εξελίσσονται με ταχύτητα και το κυριότερο, χωρίς ιδιαίτερες και εν πολλοίς ανεπιθύμητες κοινωνικές επιπλοκές (όρα δεσμεύσεις) η ομάδα των συν-πλην σαράντα φαίνεται πως ευκολότερα… ξεστρώνει το κρεβάτι της παρά στρώνει το τραπέζι της για δυο. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν το τραπέζι στο σπίτι για τα μάτια που αγαπάς, απαιτεί δόσιμο σε χρόνο, σε κόπο και κυρίως σε αίσθημα. Τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις τις έχω βιώσει όταν το τραπέζι που έχω ετοιμάσει έχει αντιμετωπιστεί ως κάτι δεδομένο, με αδιαφορία και στυλάκι αφ’υψηλού

"Τί; Μαγείρεψες; Καλύτερα δεν θα ήταν να πηγαίναμε κάπου έξω, να δούμε και λίγο κόσμο;".

Έπειτα, δυσκολεύομαι κάπως να δεχτώ την απόλυτη απομυθοποίηση του άλλου που επέρχεται όταν τρως μαζί του σ’ενα τετ-α-τετ στο σπίτι σου. Εκεί, κανείς δεν μπορεί να κρύψει ποιος είναι και όταν για παράδειγμα δεις μια απόλυτα κομψή ύπαρξη να δυσκολεύεται ακόμα και στο να κρατήσει το μαχαιροπήρουνο σωστά, καταλαβαίνεις αμέσως τί σημαίνει το ρήμα "ξενερώνω"… Γιατί λοιπόν να το περάσω αυτό με τον οποιονδήποτε;

Από την άλλη πλευρά, ίσως κι αυτός να είναι ένας από τους λόγους που το οικιακό μαγείρεμα μεταξύ των νεότερων και εργένηδων, έχει στραφεί προς μια πιο λάϊφσταϊλ εκδοχή, όπου ο εργένης οικοδεσπότης θ’ανοίξει το σπίτι του να δείξει την τακτοποιημένη του ζωή, τα καλόγουστα σερβίτσια που απέκτησε με τη δουλειά του, το μαγειρικό γούστο που ανέπτυξε στα εστιατόρια και στα ταξίδια που ήταν σε θέση να κάνει ακριβώς επειδή είναι ελεύθερος, χωρίς οικογενειακές δεσμεύσεις. Το στερεότυπο του ελληνικού τραπεζιού στο οποίο προσκαλείται το σόϊ για να επιδείξει η οικοδέσποινα τις μαγειρικές της ικανότητες και τον πλούτο της οικογένειας, αντεστραμμένο. Αυτά που κοροϊδεύουμε στους παλιότερους… Η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος. Ίδιοι και απαράλλαχτοι με τους παπούδες μας, δηλαδή.

Αρκετά θλιβερό, αν το καλοσκεφτείς…

Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να τραβήξει κανείς τον "τρίτο δρόμο", να βρει μια μέση λύση, ένα τρόπο να διαμορφώσει το τοπίο των σχέσεων με όρους του σήμερα. Η μαγειρική φαίνεται ένας καλός δρόμος ή καλύτερα ένας τρόπος να δίνεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να ρίξει τους τόνους, να "χαμηλώσει τα γκάζια" αφού έτσι κι αλλιώς ο κίνδυνος να τρακάρεις μετωπικά με κανα τοίχο είναι πάντα υπαρκτός.

"Στρώσ’ το τραπέζι σου για δυο" λοιπόν. Και βλέπουμε…

ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΟΣ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 11.10.09



ΥΓ. Χριστούγεννα δεν είναι μόνο το γιορτινό τραπέζι. Δεν είναι καν το γιορτινό τραπέζι, τουλάχιστον όπως πλασσάρεται στην εποχή του καταναλωτισμού. Δεν είναι δηλαδή γαλοπούλες και κατσικάκια, ούτε τζατζίκια, χτυπητές, κανταΐφια και μπακλαβάδες.

Γιορτινό τραπέζι είναι επικοινωνία αισθημάτων. Γύρω από ένα τραπέζι. Τελευταίο προπύργιο αξιών. Εστία αναμνήσεων…

Ξημερώματα, αγκαλιά με εκείνον που αγαπάς, μέρες που είναι, χιόνια στους δρόμους, στο σπίτι από την παραμονή, χουχουλιάσματα, δύσκολα ξυπνήματα, κρύο έξω ζεστό το νερό στο μπάνιο, οι ηλικίες να μην γδέρνουν, με βήματα αργά κα με σεβασμό, αυστηρά με σεβασμό, δυο ποτήρια κρασί κόκκινο, πατώντας στα χιόνια κρύα τα πόδια αλλά ζεστές οι καρδιές, θολά τα τζάμια των γυαλιών, σαν φάτνη το σπίτι, γνωστοί κι άγνωστοι παρόντες και κάποιοι παραπάνω λόγω της ημέρας, κατάνυξη και πανηγύρι μαζί, ζέστη, αναμνήσεις, αργοί ρυθμοί, χρόνια πολλά, φιλιά και βουρ ξανά για το σπίτι, μια ζεστή σούπα γύρω και ξανά κάτω από τις κουβέρτες να αγκαλιαστούμε, να νιώσει ο ένας τον άλλον…}.

Αναμνήσεις είναι το τραπέζι, αναμνήσεις και αισθήματα. Αυτά το κάνουν γιορτινό. Χρόνια σας πολλά. Με αγάπη. Αρκεί.

16.12.09

Ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης με ντελικάτη κράση



Τα αχλάδια με αγχώνουν. Τα λατρεύω, αλλά με αγχώνουν. Όχι επειδή έχουν αναλάβει να με προειδοποιήσουν για τις κακοτοπιές της ζωής, με την ουρά τους τοποθετημένη έτσι ακριβώς ώστε να προμηνύει τα κακά μαντάτα. Όχι, όχι γι' αυτό. Αλλά γιατί σπάνια καταφέρνω να τα γευτώ την ιδανική στιγμή, που -και αυτό πρέπει να το τονίσω- δεν είναι ίδια για τον καθένα.

Θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.

Εγώ τα προτιμώ σκληρά, αλλά όχι στυφά -όπως πολύ συχνά τα αγοράζω-, άλλοι βουτυράτα αλλά όχι παραγινωμένα, μερικοί ιδανικά ζουμερά και αρωματικά (επόμενο και φυσικό, αφού έχω αρχίσει να υποψιάζομαι πως μεγαλώνουμε τους πιο αμείλικτους ειδικούς σε θέματα γαστρονομίας). Όταν τα αγοράζω, άγουρα πάντα, τα αφήνω 2-5 μέρες εκτός ψυγείου μέσα σε χάρτινη σακούλα του μανάβη, μέχρι να οσμιστώ το χαρακτηριστικό τους άρωμα και μετά τα βάζω στο ψυγείο, αλλά ποτέ σε πλαστική σακούλα, γιατί συγκρατεί την υγρασία. Ταυτόχρονα, τα προωθώ με όλους τους τρόπους στους ενδιαφερόμενους, κι αν δεν δω ανταπόκριση, τα μετατρέπω σε πρωινό, κολατσιό ή επιδόρπιο, όπως θα κάνουμε εδώ, αλλά δεν ξεχνώ πως συνδυάζονται ιδανικά με τυριά και αλλαντικά όπως η γκοργκοντζόλα και το έμενταλ, το προσούτο και τα καπνιστά κρέατα.

Και για την ιστορία, το αχλάδι είναι παλιός γνώριμος. Η άγρια αχλαδιά, που ξεκίνησε από τη νοτιοανατολική Ευρώπη, εξελίχθηκε σε χιλιάδες ποικιλίες που καλλιεργούνται σχεδόν παντού. Μάλιστα, εκεί γύρω στο 17ο αιώνα γνώρισε μεγάλες δόξες, καθώς χάρη στους κόπους των γεωπόνων της εποχής εξελίχθηκε και καθιερώθηκε ως φρούτο της αριστοκρατίας, σύμβολο αφθονίας και ευμάρειας, γι' αυτό και απεικονίζεται συχνά σε πορτρέτα της εποχής. Στη ζαχαροπλαστική, η φινέτσα του αποζητάει το βούτυρο, τη βανίλια και τη μαύρη σοκολάτα, το κρασί και τα αποστάγματα. Απολαύστε το σε κλασικές, εύκολες, γρήγορες και υγιεινές συνταγές.

Τσουρέκι με αχλάδια κομπόστα και σάλτσα σοκολάτας



Πανεύκολο. Το τσουρέκι που περίσσεψε, αχλάδια κομπόστα, αμύγδαλα και σάλτσα σοκολάτας, φτιάξτε ένα εντυπωσιακό γλυκό στη στιγμή και δελεάστε παιδιά και μεγάλους.

ΥΛΙΚΑ

*6 μισά αχλάδια κομπόστα
*6 φέτες τσουρέκι
*20 γρ. βούτυρο ανάλατο
*25 γρ. αμύγδαλο φιλέ

ΣΑΛΤΣΑ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ:

*2 φλιτζ. νερό
*50 γρ. ζάχαρη
*το χυμό ενός λεμονιού
*100 γρ. μαύρη σοκολάτα καλής ποιότητας

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Ετοιμάζετε το σιρόπι σοκολάτας: Βάζετε να βράσει το νερό με τη ζάχαρη και το χυμό λεμονιού μέχρι η ποσότητα να μειωθεί στο μισό. Απομακρύνετε από τη φωτιά και προσθέτετε τη σοκολάτα κομμένη σε κομμάτια. Ανακατεύετε μέχρι να λιώσει και να ενοποιηθεί.

Αλείφετε τις φέτες τσουρέκι με βούτυρο και τις πασπαλίζετε με το αμύγδαλο φιλέ. Τις ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180oC μέχρι να ροδίσουν. Προσοχή! Μη φεύγετε από την κουζίνα, γιατί τα γλυκά ψωμιά καίγονται πανεύκολα! Τοποθετείτε από μισό αχλάδι σε κάθε φέτα τσουρέκι και περιχύνετε με τη σάλτσα σοκολάτας. Σερβίρετε αμέσως!

ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και φρέσκα αχλάδια, τα οποία θα βράσετε για περίπου 15-20 λεπτά στο σιρόπι που κατόπιν θα χρησιμοποιήσετε για τη σάλτσα σοκολάτας.


Μακρόστενο κέικ με αχλάδια και μέλι



Καταπληκτικό για το πρωινό αλλά και μαζί με τον καφέ κάθε άλλη στιγμή της ημέρας, το κέικ αυτό συνδυάζει υπέροχα το βούτυρο και το φίνο φρούτο.
Τα αχλάδια μαγειρεύονται με βούτυρο, μέλι και απόσταγμα αχλαδιού -μια grappa ή μια ρακή από αχλάδι- αλλά αν δεν έχετε, τολμήστε να το αντικαταστήσετε με τσικουδιά ή ρακή από σταφύλια, και γίνονται από μόνα τους ένα εκπληκτικό επιδόρπιο, σερβιρισμένα ζεστά, με μια μπάλα παγωτό βανίλια.

ΥΛΙΚΑ

*150 γρ. ανάλατο βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου *1 3/4 φλιτζ. ζάχαρη άχνη.
*1 κουτ. σούπας μπέικιν πάουντερ
*1 πρέζα αλάτι
*4 αβγά
*1 3/4 φλ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις

ΓΙΑ ΤΑ ΑΧΛΑΔΙΑ:

*25 γρ. ανάλατο βούτυρο
*1 κιλό αχλάδια (όχι πολύ ώριμα)
*2 κουτ. σούπας μέλι ανθέων (αν έχετε συγκεκριμένα ακακίας, ακόμη καλύτερα)
*1/4 φλιτζ. απόσταγμα αχλαδιού

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Ετοιμάζετε το μείγμα του κέικ: Χτυπάτε στο μίξερ το μαλακωμένο βούτυρο με τη ζάχαρη μέχρι να γίνει κρεμώδες και αφράτο. Προσθέτετε το μπέικιν και το αλάτι. Συνεχίζετε το χτύπημα προσθέτοντας ένα ένα τα αβγά. Κοσκινίζετε το αλεύρι και το προσθέτετε σταδιακά στο μείγμα, ανακατεύοντας απαλά από κάτω προς τα πάνω. Αφήνετε το μείγμα να ξεκουραστεί σε θερμοκρασία δωματίου για περίπου 1 ώρα.

Προθερμαίνετε το φούρνο στους 190C.

Ετοιμάζετε τα αχλάδια: Καθαρίζετε τα αχλάδια και τα κόβετε στα τέσσερα. Λιώνετε σε μέτρια φωτιά το μισό βούτυρο σε ένα φαρδύ τηγάνι και προσθέτετε τα μισά αχλάδια. Τα αφήνετε να ροδίσουν και τα γυρίζετε από την άλλη πλευρά. Προσθέτετε 1 κουτ. σούπας μέλι και 2 κουτ. σούπας απόσταγμα και αφήνετε τα αρώματα να δέσουν, για άλλα 5 λεπτά. Μην τα ανακατεύετε δυνατά γιατί θα διαλυθούν! Επαναλαμβάνετε τη διαδικασία με τα υπόλοιπα αχλάδια. Αφήστε τα να κρυώσουν και σουρώστε τα αν έχουν βγάλει πολλά υγρά.

Βουτυρώνετε και αλευρώνετε (ή ντύνετε με αντικολλητικό χαρτί) μια μακρόστενη φόρμα 30Χ12 εκ., ή δύο φόρμες 23Χ10 εκ. Οταν τα αχλάδια κρυώσουν, τα ανακατεύετε απαλά στο μείγμα του κέικ και το βάζετε στη φόρμα. Το ψήνετε για περίπου 10 λεπτά στους 190C και μετά χαμηλώνετε τη θερμοκρασία του φούρνου στους 170oC, συνολικά για περίπου 1 ώρα. Οταν ψηθεί, το αφήνετε να κρυώσει για 10 λεπτά και το βγάζετε από τη φόρμα. Το κόβετε σε φέτες αφού κρυώσει τελείως.

Πίτα d' artois με καραμελωμένα αχλάδια
Για τους Γάλλους, η πίτα «d' artois» είναι πάντα μια κλειστή πίτα αφράτης σφολιάτας, με γλυκιά ή αλμυρή γέμιση.



Είτε φτιάχτηκε πρώτη φορά στις κουζίνες του κόμη D' Artois και μετέπειτα βασιλιά Καρόλου Χ, είτε πήρε το όνομά της από τον διάσημο καλλιτέχνη του βαριετέ του 19ου αιώνα, είναι πια κομμάτι της κλασικής γαλλικής κουζίνας. Εδώ θα τη δοκιμάσουμε με γέμιση από καραμελωμένα αχλάδια για να συνοδέψουμε ιδανικά ένα απογευματινό τσάι.

ΥΛΙΚΑ

*1 φύλλο (περίπου 400 γρ.) γαλλικής σφολιάτας
*1 αβγό
*50 γρ. μαρμελάδα βερίκοκο

ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΜΙΣΗ
*700 γρ. αχλάδια
*1 κουταλιά της σούπας φρέσκο βούτυρο
*50 γρ. ζάχαρη
*κανέλα σε σκόνη

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Κόβετε το φύλλο της σφολιάτας σε δύο μακρόστενα κομμάτια, το ένα κατά 1 εκ. φαρδύτερο από το άλλο. Τα βάζετε στο ψυγείο σε ορθογώνιο ταψί στρωμένο με λαδόκολλα. Προθερμαίνετε το φούρνο στους 180C. Καθαρίζετε τα αχλάδια και τα κόβετε σε κύβους. Βάζετε το βούτυρο να λιώσει σε φαρδύ τηγάνι και προσθέτετε τα αχλάδια και τη ζάχαρη. Ανακατεύετε απαλά μέχρι να καραμελώσουν τα αχλάδια. Προσθέτετε την κανέλα. Αφήνετε τη γέμιση να κρυώσει. Χτυπάτε το αβγό ολόκληρο και αλείφετε το πιο στενό φύλλο της σφολιάτας με προσοχή, να μην τρέξει απέξω. Απλώνετε τη γέμιση κατά μήκος του στενότερου φύλλου, αφού τη σουρώσετε από τα πολλά υγρά. Καλύπτετε με το δεύτερο φύλλο σφολιάτας και πιέζετε απαλά με τα δάχτυλα (όχι με το πιρούνι!) να κολλήσουν οι άκρες. Αλείφετε την επιφάνεια με το χτυπημένο αβγό και βάζετε την πίτα στο ψυγείο για 20 λεπτά. Αλείφετε ξανά με αβγό και με το μαχαίρι σχεδιάζετε ρόμβους. Ψήνετε για περίπου 35 λεπτά. Την αφήνετε να κρυώσει. Ζεσταίνετε σε ένα κατσαρολάκι τη μαρμελάδα με 1 κουταλιά σούπας νερό και αλείφετε την επιφάνεια της πίτας για να αποκτήσει γυαλάδα.

Αχλάδια ποσαρισμένα σε σιρόπι εσπρέσο με ζαμπαγιόνε
Ενα ελαφρύ και αρωματικό επιδόρπιο, γι' αυτούς που απολαμβάνουν να κλείνουν ένα καλό γεύμα με τη γεύση του καφέ.



ΥΛΙΚΑ

*4 αχλάδια
*3 φλιτζ. νερό
*½ φλιτζ. ζάχαρη
*1 ξυλαράκι κανέλας
*1 λεμόνι
*4 δόσεις εσπρέσο

ΓΙΑ ΤΟ ΖΑΜΠΑΓΙΟΝΕ

*4 κρόκοι (πολύ φρέσκων) αβγών
*½ φλιτζ. ζάχαρη
*½ φλιτζ. μαρσάλα ή σαμιώτικο γλυκό κρασί

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Ξεφλουδίστε τα αχλάδια -μην κόβετε το κοτσάνι- και αλείψτε τα με χυμό λεμονιού. Βάλτε τα να βράσουν μαζί με το νερό, τη ζάχαρη και την κανέλα για περίπου 20 λεπτά. Την τελευταία στιγμή, βγάλτε τα από τη φωτιά, προσθέστε τον καφέ και αφήστε τα ακόμη 5 λεπτά. Μην αφήνετε τον καφέ να βράσει γιατί χάνει το άρωμά του! Για το ζαμπαγιόνε, χτυπήστε τους κρόκους με τη ζάχαρη πάνω από μια κατσαρόλα με νερό που βράζει, μέχρι να γίνουν ένα πολύ ανοιχτόχρωμο και αφράτο μείγμα και προσθέστε το γλυκό κρασί. Σερβίρετε σε ένα βαθύ πιάτο ή σε ποτήρι με φαρδύ λαιμό ένα αχλάδι για τον καθένα, περιχύνετε με το σιρόπι καφέ και τέλος το ζαμπαγιόνε.

Μικρά σουφλέ σοκολάτα με ολόκληρα αχλάδια
Μια σοκολατένια απόλαυση με πρόσχημα τα αχλάδια - για τους ενοχικούς της σοκολάτας.



Το γλυκό αυτό είναι πολύ αέρινο και αφράτο, κάτι ανάμεσα σε σουφλέ και gateau au chocolat, και τρώγεται ζεστό, γι' αυτό φτιάξτε το τη μέρα που πρόκειται να το φάτε. Αν το προορίζετε για επιδόρπιο, και πολύ καλά θα κάνετε, κάντε όλη την προετοιμασία και βάλτε τα σουφλέ στο φούρνο την τελευταία στιγμή.

ΥΛΙΚΑ

ΓΙΑ ΤΑ ΑΧΛΑΔΙΑ:

*6 μικρά αχλάδια
*60 γραμμάρια μαύρη σοκολάτα καλής ποιότητας
*χυμός από ένα λεμόνι

ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΥΦΛΕ:
*2 αβγά
*100 γραμμάρια μαύρη σοκολάτα καλής ποιότητας
*75 γραμμάρια βούτυρο και λίγο ακόμα για τις φόρμες
*40 γραμμάρια αλεύρι
*50 γραμμάρια ζάχαρη καστανή

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Προθερμαίνετε το φούρνο στους 180C. Βουτυρώνετε και αλευρώνετε 6 στρογγυλές ατομικές φόρμες. Καθαρίζετε τα αχλάδια από το φλούδι, κόβετε μια λεπτή φέτα από τη βάση για να στέκονται όρθια και με το εργαλείο που αδειάζετε τα κολοκυθάκια αφαιρείτε το εσωτερικό σκληρό μέρος και τα κουκούτσια αφήνοντας το σχήμα τους ανέπαφο. Μην κόβετε τα κοτσάνια! Αλείφετε τα αχλάδια αμέσως με το χυμό λεμονιού για να μη μαυρίσουν. Γεμίζετε τα κενά με κομμάτια σοκολάτας. Χτυπάτε στο μίξερ τα αβγά με τη ζάχαρη μέχρι να γίνουν ένα αφράτο και κρεμώδες μείγμα. Λιώνετε τη σοκολάτα και το βούτυρο σε μπεν μαρί ή στο φούρνο μικροκυμάτων. Προσοχή, στα μικροκύματα, επιλέξτε χαμηλή θερμοκρασία και ελέγχετε συχνά τη σοκολάτα, γιατί καίγεται εύκολα αν παραζεσταθεί. Ρίχνετε στο μείγμα των αβγών το μείγμα βούτυρο-σοκολάτα, ανακατεύετε και προσθέτετε το αλεύρι κοσκινισμένο. Ανακατεύετε απαλά ώστε το μείγμα να μη χάσει τον αέρα του. Γεμίζετε τα φορμάκια μέχρι τη μέση και τοποθετείτε στο κέντρο όρθιο ένα αχλάδι. Μη βάλετε πρώτα το αχλάδι και μετά το μείγμα, γιατί θα παιδευτείτε. Ψήνετε στους 180C για 20-25 λεπτά. Τα σερβίρετε ζεστά.

4.12.09

Αφροδισιακές γεύσεις



Από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας, θεραπευτές και μάγισσες σ' όλα τα μήκη και πλάτη της γης, αγωνίζονταν να παρασκευάσουν ερωτικά φίλτρα, λιγότερο ή περισσότερο περίεργα, που θα υπόσχονταν εξαιρετικές επιδόσεις. Στη σύνθεση τους, συναντάμε τροφικά είδη και μπαχαρικά με διεγερτικές ιδιότητες.

Τα ερωτικά μανιτάρια της Ιταλίας

Το 16ο αιώνα, στη Βενετία και στη Φλωρεντία υπήρχε ένα ολόκληρο τετράγωνο που ασχολιόταν με την παρασκευή προϊόντων προορισμένων για εκείνους που είχαν ερωτικά προβλήματα. Τα πιο περιζήτητα συστατικά ήταν τα μανιτάρια και συγκεκριμένα κάποια δηλητηριώδη είδη που σε απειροελάχιστη δόση δημιουργούσαν ζωηρή σεξουαλικότητα.

Ο άνηθος του Ρασπούτιν

Ο Ρασπούτιν δεν μετακινιόταν ποτέ χωρίς μια χούφτα άνηθο στην τσέπη του. Οι φήμες λένε ότι τον πετούσε στο μπάνιο των αγαπημένων του, για να είναι βέβαιος για τη φλόγα που θα επεδείκνυαν!

Το φλογερό πιπέρι

Το πιπέρι είναι το βασικό συστατικό όλων των ερωτικών φίλτρων. Το Μεσαίωνα, πρόσθεταν πιπέρι στα κρασιά από βότανα. Σύμφωνα με το θρύλο, ο Τριστάνος και η Ιζόλδη υπήρξαν θύματα ενός τέτοιου φίλτρου.

Τα "πονηρά" φασόλια

Το 328, ο Άγιος Ιερώνυμος είχε παρατηρήσει ότι τα φασόλια ασκούσαν διεγερτική σεξουαλική δράση. Η ανακάλυψη αυτή τον ώθησε να απαγορεύσει την κατανάλωση φασολιών στο ποίμνιο του. Οι παγανιστές είχαν πάρει την αντίθετη απόφαση, γιατί σύμφωνα με ένα έθιμο κάποια στιγμή την εποχή του καρναβαλιού έπρεπε να προσφέρουν στους καλεσμένους τους σούπα από φασόλια, με σκόρδο και με δεντρολίβανο. Η σούπα αυτή είχε... μεγάλη φήμη.

Τζίνσενγκ: Το τονωτικό της κατάκτησης

Φημισμένη από αιώνες για τις τονωτικές ιδιότητες της η ρίζα του τζίνσενγκ παράγεται τώρα πια σε διάφορες περιοχές του κόσμου από ειδικούς καλλιεργητές. Οι γνώστες εκτιμούν, όμως, ότι μόνο το τζίνσενγκ κορεατικής προέλευσης είναι σεξουαλικό διεγερτικό. Έτσι, για να αποκτήσουν τη «ρίζα της μακροζωίας», οι Κινέζοι αυτοκράτορες προσπάθησαν πάρα πολλές φορές να κατακτήσουν την Κορέα. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι αυτοκράτορες αυτοί είχαν πολλά να κάνουν στο ερωτικό επίπεδο, αφού έπρεπε να ικανοποιούν τις πάμπολλες παλλακίδες της απαγορευμένης πόλης.

Πατάτα στο κρεβάτι

Γνωστή οπό την εποχή των Ίνκας για την ιδιότητα της να αποκαθιστά τη σεξουαλική κόπωση, η πατάτα φύεται σε άγρια μορφή στην αμερικανική ήπειρο. Οι Ίνκας, τη θεωρούσαν, επίσης, δηλητηριώδη. Μήπως δεν είχαν άδικο; Χημικοί έχουν αναγνωρίσει μια τοξική ουσία στη φλούδα της πατάτας: τη σολανίνη.

Λουίζα η θαυματουργή

Στις μέρες μας πίνει κανείς λουίζα για να χαλαρώσει. Οι Γαλάτες, όμως, λάτρευαν αυτό το φυτό γιατί τους έδινε δύναμη. Διακοσμούσε τα επίσημα ρούχα τους και όλους τους ναούς τους. Τα πέταλα της αρωμάτιζαν το νερό που έπιναν και τα ερωτικά τους φίλτρα. Ένας Γάλλος φαρμακοποιός απομόνωσε στη λουίζα τη βερβεναλίνη, ένα αλκαλοειδές που διαστέλλει τις αρτηρίες και διογκώνει το πέος.

Ντομάτα ο καρπός του έρωτα

Οι Αζτέκοι, στην Κεντρική Αμερική, ήταν αυτοί που ανακάλυψαν την ντομάτα και τις ερωτικές ιδιότητες της. Οι ιερείς τους συνιστούσαν την κατανάλωση της για ενίσχυση της γονιμότητας στα ζευγάρια. Χρειάστηκε να υποστούν βασανιστήρια για να αποκαλύψουν στους Ισπανούς τις αρετές αυτού του κόκκινου καρπού. Οι Ισπανοί, από τη μεριά τους, δεν τολμούσαν να τη δοκιμάσουν επί τόπου, αλλά τη μετέφεραν με τα πλοία τους για να τη φυτέψουν.

Η άστατη ρόκα

Για να ενισχύσουν τη διάθεση των ανδρών τους, οι Ιταλίδες μεταδίδουν μια συνταγή από μάνα σε κόρη. Πρόκειται για ένα μείγμα φυτών: άνηθο, εστραγκόν, κάρδαμο, φάβα, καρύδι, κρεμμύδι, τσουκνίδα, μαϊντανό, κουκουνάρι, πράσο και ρόκα (το βασικό συστατικό). Κατά τα άλλα, απαγορευόταν στους στρατιώτες να τρώνε σαλάτα ρόκας για να αποφεύγονται ερωτικές παρεκτροπές που μπορούσε να προκαλέσει η κατανάλωση της.

Σαφράν, το μπαχάρι του έρωτα

Μπαχάρι που αναγνωρίζεται ως αποτελεσματικό αφροδισιακό από τη ρωμαϊκή εποχή, το σαφράν το χρησιμοποιούσαν στις θέρμες. Τα λουτρά με σαφράν προτείνονταν στους γλεντζέδες για να μπορούν να αντεπεξέλθουν στα συνεχή «οργιά» τους. Οι αρχαίοι συνήθιζαν να πασπαλίζουν με σαφράν όλα τους τα φαγητά, ενώ έριχναν τη χρυσαφιά σκόνη ακόμα και στο γεννητικό τους όργανο για να το καταστήσουν πιο γόνιμο.

Σκόρδο στη μπουτονιέρα

Το σκόρδο θεωρείται από παλιά, διεγερτικό. Οι πρώτες κρέμες σκόρδου (που τρώγονταν ή απλώνονταν) χρονολογούνται από τα αρχαία χρόνια. Λατίνοι ποιητές όπως ο Οβίδιος και ο Βιργίλιος το αναφέρουν και μεταφέρουν σχετικές συνταγές. Στη Γαλλία του Μεσαίωνα, φέτες ψωμιού με σκόρδο ήταν πολύ συνηθισμένες στους θεριστές, αλλά και στους εραστές. Το 19ο αιώνα, η σούπα πιπεριάς με σκόρδο προτεινόταν στους νεόνυμφους προτού πέσουν ατό κρεβάτι. Φαίνεται πως αυτό συνεχίζεται και σήμερα στη Μέση Ανατολή. Την ημέρα του γάμου, ο νεαρός άντρας πρέπει να έχει μια σκελίδα σκόρδο στο πέτο. Λένε ότι αυτό το περίεργο στολίδι του επιτρέπει να επιδείξει τον ανδρισμό του την πρώτη νύχτα του γάμου.

Από την ορχιδέα στην αισθησιακή βανίλια

Οι αρχαίοι αντιστοιχούσαν κάθε όργανο του ανθρώπινου σώματος με ένα φαρμακευτικό φυτό. Έτσι, επειδή η ρίζα της ορχιδέας έμοιαζε με όρχεις, έπρεπε να είναι καλή για την καταπολέμηση των σεξουαλικών δυσκολιών. Αυτή η ομοιότητα οδήγησε στη χρήση της για την παρασκευή ερωτικών φίλτρων, αλλά και στην πρόκληση διάρροιας. Μια μέρα, προσφέρθηκε από τους Αζτέκους στους Ευρωπαίους ένας συγκεκριμένος τύπος ορχιδέας που ονομάζεται βανίλια. Αυτή αντικατέστησε την τοξική και από τότε δίνει υπέροχο άρωμα που μπορεί να βοηθάει στη σεξουαλικότητα και σίγουρα προσφέρει απόλαυση με τη γεύση της.

Τζιτζίκια αλά Μάο

Όταν επέλεγε μια γυναίκα ο Μάο Τσε Τουνγκ για να μοιραστεί το κρεβάτι του, ζητούσε να του μαγειρέψουν πόδια τζιτζικιών με τζίντζερ.

H Κλεοπάτρα και ο Μαρκήσιος ντε Σαντ

H Κλεοπάτρα συνήθιζε να προσφέρει στον Αντώνιο κρασί με πέταλα λουλουδιών. O Τζιάκομο Καζανόβα, για να ανακτά τις δυνάμεις του μετά από τις ερωτικές του περιπτύξεις, προτιμούσε μια πλούσια διατροφή με βάση τους οξύρρυγχους, το κυνήγι, τα μανιτάρια τρούφες και τα κρασιά της Σαξονίας. O Δον Ζουάν δεν παρέλειπε να τρώει στρείδια κάθε φορά που θα συναντούσε γυναικεία ύπαρξη. O Μαρκήσιος ντε Σαντ επέλεγε κεφτεδάκια από κρέας περιστεριού, για να αυξήσει τη σεξουαλική του επιθυμία.


Φάε λάδι κι έλα βράδυ

Το ελαιόλαδο χάρη στη βιταμίνη Ε που περιέχει, φαίνεται ότι έχει θετική επίδραση στην αύξηση της λίμπιντο, καθώς και στη γονιμότητα, πράγμα που είχαν διαπιστώσει πολύ γρήγορα οι αρχαίοι Έλληνες. και ίσως αυτός να ήταν ένας από τους λόγους που θεωρούσαν τις ελιές ιερά δέντρα. Στη λαϊκή μας παράδοση οι νεόνυμνφοι έπρεπε να φάνε ψωμί βουτηγμένο στο πρώτο λάδι της σοδειάς (αγουρόλαδο) πριν την πρώτη τους νύχτα. Η πίστη σ' αυτήν την αξία του ελαιόλαδου έμεινε ακλόνητη ως τις μέρες μας μέσα από την πολλά υποσχόμενη παροιμία: "Φάε λάδι κι έλα βράδυ!"

Μίνα Ζαχαριάδου