Στρώσ’ το τραπέζι σου για δυο

"Για πες μου λοιπόν, εσύ από πότε έχεις να μαγειρέψεις για πρόσωπο που σ’ενδιαφέρει ιδιαιτέρως;" με ρώτησε η φίλη μου η Φαίδρα.

Νωρίτερα υπερασπιζόμουν τον έρωτα και τις αληθινές σχέσεις ως πιθανή εκδοχή ακόμα και στα μεταμοντέρνα και μοναχικά 00ies όμως, ήταν μάταιο όσο και να προσπάθησα να θυμίσω σ’εκείνη αλλά και στην υπόλοιπη παρέα ότι έχω το πιο ανοιχτό σπίτι απ’όλους και η προσωπική μου ζωή παρουσιάζει την πιο έντονη κινητικότητα απ’όλων των υπολοίπων που παριστάνουν τους σκληρούς.

"Άστ’αυτά", επέμενε. "Δεν σε ρώτησα πόσους κοιμίζεις στο σπίτι σου αλλά πόσες ταϊζεις εσύ ο ίδια, μαγειρεύοντας εσύ ο ίδια γιαυτούς, στρώνοντας ένα ωραίο τραπέζι κι ανάβοντας τα άπειρα κεριά που ανάβεις όταν μαγειρεύεις για μας…".

Σε μια εποχή που τα διάφορα στάδια της γνωριμίας με τους άλλους εξελίσσονται με ταχύτητα και το κυριότερο, χωρίς ιδιαίτερες και εν πολλοίς ανεπιθύμητες κοινωνικές επιπλοκές (όρα δεσμεύσεις) η ομάδα των συν-πλην σαράντα φαίνεται πως ευκολότερα… ξεστρώνει το κρεβάτι της παρά στρώνει το τραπέζι της για δυο. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν το τραπέζι στο σπίτι για τα μάτια που αγαπάς, απαιτεί δόσιμο σε χρόνο, σε κόπο και κυρίως σε αίσθημα. Τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις τις έχω βιώσει όταν το τραπέζι που έχω ετοιμάσει έχει αντιμετωπιστεί ως κάτι δεδομένο, με αδιαφορία και στυλάκι αφ’υψηλού

"Τί; Μαγείρεψες; Καλύτερα δεν θα ήταν να πηγαίναμε κάπου έξω, να δούμε και λίγο κόσμο;".

Έπειτα, δυσκολεύομαι κάπως να δεχτώ την απόλυτη απομυθοποίηση του άλλου που επέρχεται όταν τρως μαζί του σ’ενα τετ-α-τετ στο σπίτι σου. Εκεί, κανείς δεν μπορεί να κρύψει ποιος είναι και όταν για παράδειγμα δεις μια απόλυτα κομψή ύπαρξη να δυσκολεύεται ακόμα και στο να κρατήσει το μαχαιροπήρουνο σωστά, καταλαβαίνεις αμέσως τί σημαίνει το ρήμα "ξενερώνω"… Γιατί λοιπόν να το περάσω αυτό με τον οποιονδήποτε;

Από την άλλη πλευρά, ίσως κι αυτός να είναι ένας από τους λόγους που το οικιακό μαγείρεμα μεταξύ των νεότερων και εργένηδων, έχει στραφεί προς μια πιο λάϊφσταϊλ εκδοχή, όπου ο εργένης οικοδεσπότης θ’ανοίξει το σπίτι του να δείξει την τακτοποιημένη του ζωή, τα καλόγουστα σερβίτσια που απέκτησε με τη δουλειά του, το μαγειρικό γούστο που ανέπτυξε στα εστιατόρια και στα ταξίδια που ήταν σε θέση να κάνει ακριβώς επειδή είναι ελεύθερος, χωρίς οικογενειακές δεσμεύσεις. Το στερεότυπο του ελληνικού τραπεζιού στο οποίο προσκαλείται το σόϊ για να επιδείξει η οικοδέσποινα τις μαγειρικές της ικανότητες και τον πλούτο της οικογένειας, αντεστραμμένο. Αυτά που κοροϊδεύουμε στους παλιότερους… Η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος. Ίδιοι και απαράλλαχτοι με τους παπούδες μας, δηλαδή.

Αρκετά θλιβερό, αν το καλοσκεφτείς…

Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να τραβήξει κανείς τον "τρίτο δρόμο", να βρει μια μέση λύση, ένα τρόπο να διαμορφώσει το τοπίο των σχέσεων με όρους του σήμερα. Η μαγειρική φαίνεται ένας καλός δρόμος ή καλύτερα ένας τρόπος να δίνεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να ρίξει τους τόνους, να "χαμηλώσει τα γκάζια" αφού έτσι κι αλλιώς ο κίνδυνος να τρακάρεις μετωπικά με κανα τοίχο είναι πάντα υπαρκτός.

"Στρώσ’ το τραπέζι σου για δυο" λοιπόν. Και βλέπουμε…

ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΟΣ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 11.10.09



ΥΓ. Χριστούγεννα δεν είναι μόνο το γιορτινό τραπέζι. Δεν είναι καν το γιορτινό τραπέζι, τουλάχιστον όπως πλασσάρεται στην εποχή του καταναλωτισμού. Δεν είναι δηλαδή γαλοπούλες και κατσικάκια, ούτε τζατζίκια, χτυπητές, κανταΐφια και μπακλαβάδες.

Γιορτινό τραπέζι είναι επικοινωνία αισθημάτων. Γύρω από ένα τραπέζι. Τελευταίο προπύργιο αξιών. Εστία αναμνήσεων…

Ξημερώματα, αγκαλιά με εκείνον που αγαπάς, μέρες που είναι, χιόνια στους δρόμους, στο σπίτι από την παραμονή, χουχουλιάσματα, δύσκολα ξυπνήματα, κρύο έξω ζεστό το νερό στο μπάνιο, οι ηλικίες να μην γδέρνουν, με βήματα αργά κα με σεβασμό, αυστηρά με σεβασμό, δυο ποτήρια κρασί κόκκινο, πατώντας στα χιόνια κρύα τα πόδια αλλά ζεστές οι καρδιές, θολά τα τζάμια των γυαλιών, σαν φάτνη το σπίτι, γνωστοί κι άγνωστοι παρόντες και κάποιοι παραπάνω λόγω της ημέρας, κατάνυξη και πανηγύρι μαζί, ζέστη, αναμνήσεις, αργοί ρυθμοί, χρόνια πολλά, φιλιά και βουρ ξανά για το σπίτι, μια ζεστή σούπα γύρω και ξανά κάτω από τις κουβέρτες να αγκαλιαστούμε, να νιώσει ο ένας τον άλλον…}.

Αναμνήσεις είναι το τραπέζι, αναμνήσεις και αισθήματα. Αυτά το κάνουν γιορτινό. Χρόνια σας πολλά. Με αγάπη. Αρκεί.