Χαράματα, η ώρα τρεις

Είναι η καλύτερη ώρα και για να κοιμηθείς αλλά και για να ξυπνήσεις. Εγώ, για να ξυπνήσω. Με τον εσπρέσσο ανά χείρας και ακροποδητί βγαίνω στο μπαλκόνι μου. Οι βασιλικοί δεν είναι πια τέλεια μυρωδάτα ημισφαίρια, μοιάζουν ξεχτένιστοι και σίγουρα μελαγχολικοί.

Αντιθέτως οι τριανταφυλλιές διανύουν μια δεύτερη, σχεδόν οργιαστική, νιότη. Η υγρασία και η ψύχρα τους επιτρέπει να απλώνουν τα αρώματά τους, λίγο λεμονίζουν τα ρόδα που εγώ φροντίζω, μαβιά και τεράστια, που ποτέ δεν τόλμησα να μετρήσω τα φύλλα τους θεωρώντας πως είναι γρουσουζιά ανάλογη με του κερδισμένου στα χαρτιά που προτού λήξει η παρτίδα υπολογίζει με αποκοτιά τα κέρδη του.

Απλώνω στο μεγάλο μαξιλάρι τα πόδια μου και σκέφτομαι τις δυο μεγάλες απώλειες των ημερών. Ο Γιοσέι Γιαμαμότο πτώχευσε ακολουθώντας την τύχη του Κριστιάν Λακρουά το Gourmet έκλεισε. Δεν ήταν τυχάρπαστα, περιστασιακά δημιουργήματα: ο μεν Γιαμαμότο δεν ήταν μόδιστρος, ούτε καν επιδέξιος τεχνίτης αλλά ιδιοφυής καλλιτέχνης με δεκάδες μεγάλα βραβεία στις αποσκευές του, εκατοντάδες κοστούμια για μεγάλες παραστάσεις όπερας, περγαμηνές που ο μέτριος νους δύσκολα συλλαμβάνει. Και το ωραιότερο μαύρο χρώμα, δυσκολότερο δεν υπάρχει.
Το δε Γκουρμέ, πρωτότοκο και μοσχανεθρεμμένο παιδί ενός εκδοτικού κολοσσού (της Conde Nast) αντιγράφηκε, ξεπατικώθηκε, λεηλατήθηκε από όλα τα έντυπα της γαστρονομίας αλλά δεύτερο αντάξιό του δεν υπήρξε.

Μετέδιδε τη ζεστασιά του καλού φαγητού και της αγάπης γύρω από το τραπέζι.

Αυτό που πρέπει να προβλέψω για το δικό μου βραδινό φαγητό που θα ετοιμάσω στο τέλος της ημέρας. Εκεί όμως προκύπτει ένα ζήτημα εντέλει πολιτικό. θα καταφύγω στο έξοχο αρνάκι που μας συστήνει ο Ηλίας Μαμαλάκης ή θα μετρήσω λιπαρά και θα προτιμήσω το φρέσκο σπανάκι που μόλις ξεμύτισε στα μανάβικα, τόσο τρυφερό, τόσο μωρουδιακό που θα μπορούσε κανείς να το φορέσει στο πέτο;

Να ακολουθήσω τα γούστα του Κώστα Καραμανλή (“Λεβεντόπαιδο Αρίστο μπες στο μαγαζί και κλείστο” ήταν κατά δική του ομολογία το προσφιλές του άσμα) και να επιπέσω στα κοψίδια του αμνοεριφίου ή να προτιμήσω ένα αχνιστό σπανάκι στεφανωμένο με αυγά ποσέ και μπόλικο φρεσκοτριμμένο πιπέρι που θυμίζει περισσότερο Γιώργο Παπανδρέου;